Dolf Jansen ís ADHD. Ik kende hem al van het podium als de woordenspuwende zenuwpees met het net wat te afgetrainde koppie en fel gekleurd haar. Kennelijk wordt hij niet moe van zijn energieke performances, want voor en na het werk op het podium staat zijn leven in het teken van het lopen. Toch houdt Jansen ergens nog tijd over, bijvoorbeeld om een ruim 360 bladzijden dik boek vol te pennen over zijn passie voor het lopen. Jansen schrijft zoals hij op het podium is. Van de hak op de tak, zinnen met veel komma's, uitstapjes tussen haakjes en volop vraag- en uitroeptekens. Dynamisch, en ja, ook weer erg ADHD.
Ik las het boek in de laatste weken voor mijn debuut op de marathon, het laatste stukje mentale voorbereiding op die 42,195 kilometer die volgens Jansen zowel kunnen uitpakken als het toppunt van geluk (het gevoel dat je voor altijd door zou kunnen lopen) of als een kleine hel op aarde met pijn, uitputting en andere onaangename sensaties. Geestig detail: Ad van Hest, vader van de Nederlandse topper Greg, komt in het boek veelvuldig voor als de mentor van Jansen. Van Hest was ook een van onze - sympathieke - begeleiders vanuit het organiserende reisbureau Krooder.
Jansen is een subtopper met indrukwekkende snelheden en prestaties. Als lezer moet je (moest ik) dan even de vertaalslag maken naar je eigen mogelijkheden. En dan is er veel herkenbaars bij: de vorm van de dag die er soms wel is, soms niet, je twijfels over al die goedbedoelde adviezen van 'deskundologen' over voeding, trainingsopbouw, het omgaan met blessures enzovoort. En: gedachten over de balans tussen lichaam en geest, waar het toch vooral over gaat bij het hardlopen. "Het lichaam moet aankunnen wat de geest wil, de geest moet begrijpen dat het lichaam zijn grenzen heeft, als alles in evenwicht is, alles klopt, kun je zo'n beetje alles aan."
Tenslotte gaat het boek over geluk. "Je loopt, je komt ergens uit, of langs, en je ziet iets of voelt iets dat alleen daar, en op dat moment, en door jou gevoeld kan worden. En dat noem ik dus geluk." Ik kan me ondertussen heel wat van dat soort momenten herinneren... de Alpe d'Huez ('Hup papa' met krijt op de weg geschreven door Ino), de lentezon op de Kuikseindse Heide, de paarse hei op de Kuikseindse Heide, de blauwe beekjuffers om me heen langs de Beerze, de watervallen en bergmeren bij Venosc en sinds zondag, de finish in Central Park na mijn eerste marathon.
