Ontroering bij Olympische Spelen

Wat was dat mooi! Een beer van een vent, ooit geveld door kanker... hij krabbelde weer op en dankzij een combinatie van fysieke en mentale kracht weet hij de ultieme prestatie neer te zetten. De gouden Olympische plak voor Maarten van der Weijden was gisteren een ontroerend moment. Ook omdat dit veel meer was dan een individuele sportprestatie. Die gouden medaille is een ode aan de veerkracht van de menselijke geest, een lofzang op de vooruitgang in de medische wetenschap.

Ik moest ook denken aan de kankerpatiënten die het niet redden. Ik heb van dichtbij gezien hoe zij als een winnaar kunnen verliezen. Met dezelfde mentale veerkracht, hetzelfde optimisme, dezelfde waardigheid. Verliezen als een winnaar, misschien is dat een nog meer bovenmenselijke prestatie.

Ik dacht ook: bij kanker gaat het er niet zozeer om of de strijd eerlijk of oneerlijk is. Er is alleen de willekeur van het lot. Je eigen, positieve invulling geven aan dat lot, dat is uiteindelijk de opdracht die het leven je geeft. Het is een opdracht waarvan ik me - waarschijnlijk net als bijna iedereen die het lot nooit getroffen heeft - afvraag of ik die zou kunnen vervullen.

Op 2 november loop ik voor de stichting Kinderen Kankervrij in de Marathon van New York. Het wordt mijn kleine ode aan alle toekomstige overwinnaars.